UYUZ İT   Avlu kapısında duran uyuz it, Hemen dalar ordan geçse bir yiğit. Gölge etme yeter ey köpek, senden İhsan bekleyen yok, al kemiğin git.   Her olur olmaza hırlayıp durur. Bir de kalkıp yiğitlikten dem vurur. Çapına bakmadan çatar herkese,  Kendini dünyanın hâkimi görür.   Milyonlarca kemiğin arasında, Onun gözü her dem en irisinde. Tırsaktır, korkuyu sezince hemen Saklanır zağar itin gerisinde.   Şölende hep yağlı parçayı kapar. Çok ödlektir hoşt de bak ödü kopar.  Hep asaletli gibi görünür ama Aslı köpek olan köpeklik yapar.   Leş olan her yerde hep siper kazar. Fırsat buldukça çalar azar azar. Güçlü görünmeye çalışır lâkin Korkaktır, sokakta sürüyle gezer.   Sefil Hayranî’yim bu böyle gider, Köpektir mecburen köpeklik eder. Çoban uyanmazsa derin uykudan, Köpek, kuzen kurtla kuzuyu güder.   Sefil HAYRANȊ / Mehmet KORKMAZ